Allereerst: nee ik word niet gesponsord, ik word hier niet voor betaald. Dit is puur mijn ervaring met Somnox die ik graag wil delen en waarvan ik denk dat mensen zonder NAH ook heel veel van kunnen leren. 

Heb jij je weleens moeten verantwoorden dat je leuke dingen deed? Of moeten uitleggen dat als je iets leuks kan doen, je dan ook wel meer kan werken? Dus als jij een dagje uit gaat, kun je in plaats van 32-36-40 uur werk, ook best 50 uur werken? 

Een jaar geleden maakte ik deze nieuwe website en eigenlijk heb ik er verder helemaal niets mee gedaan. Het kriebelde al een tijdje om het (openbaar) schrijven weer op te pakken, dus hier gaan we weer. 

Is er op deze vraag een eenduidig antwoord te geven? Nee, dat is er niet. Niet alleen omdat het voor iedereen anders is, maar ook omdat het per dag kan wisselen. Toch zijn er natuurlijk wel een aantal handvaten en die geef ik graag mee. Hierbij wil ik dan ook wel benadrukken dat dit om mijn eigen ervaringen berust en dat het voor een ander, misschien wel anders werkt. Aan de andere kant… deze handvaten zijn eigenlijk ook helemaal niet specifiek wanneer je iemand treft met hersenletsel, maar volgens mij eigenlijk gewoon de basis hoe je met elkaar om gaat ;-).

Ik heb al een tijdje niets gepost. Niet niets geschreven, maar niets wat ik geschikt vond om te publiceren. Schrijven maakt mijn hoofd leeg, zorgt voor orde in de chaos die daar regelmatig heerst en helpt mij te begrijpen waarom ik iets voel. Denk bijvoorbeeld aan dat ik boos ben, maar niet kan benoemen waarom ik dat gevoel heb. Als ik dan ga schrijven, woorden op het scherm laat komen, komt er vanzelf wel boven wat er nu eigenlijk in mijn hoofd omgaat en kan ik het gevoel plaatsen. Als ik het gevoel kan plaatsen, kan ik het ook omzetten of veranderen en zeker in geval van boosheid is dat best fijn. 

I met Angelique in Leipzig in 2012 – in fact, we just occasionally met each other at lunch breaks: Angelique worked on her PhD in a different unit of the institute that time. Next year she joined our group, and we chatted more often, especially because we both only started learning German and simply needed a more relaxed and fluent conversation in English from now and then.

In de afgelopen dagen heb ik mij letterlijk en figuurlijk bloot gegeven. Meer van mijzelf laten zien, dan dat ik ooit eerder heb gedaan. Een heel spannend project, maar voor mij ook heel erg waardevol. Ik wilde op een hele andere manier laten zien, dat je van hersenletsel dus eigenlijk helemaal niets ziet. 

Wanneer je foto’s laat zien van 20 verschillende mensen. Kun jij dan aanwijzen wie er hersenletsel heeft? Als ik je 20 foto’s van mijzelf laat zien, zie je dan wel de verschillen? Als je mij niet kent, zie je het niet, zoveel is wel duidelijk. Mensen die mij heel goed kennen… die merken het vaak wel als het te veel wordt. Of het nu is dat ik niet meer oplet, stiller wordt of in sommige gevallen zelfs grauw in mijn gezicht wordt.

Afgelopen week is mijn verhaal geplaatst op de website van Bikeshop Amersfoort (ondertussen CC33). Op het moment van het maken van deze nieuwe website (juni 2024) werk ik al een aantal jaar met heel veel plezier bij CC33. Ondertussen zijn dat 6 uurtjes per week op het gebied van marketing en communicatie. Daarnaast zijn we ook bezig met het opzetten van onze eigen bikefitting en coaching waar ik een hele leuke rol in mag spelen. 

Ik heb Angelique leren kennen toen we samen in een wielerploeg zaten. Door de vele uren die we samen hebben doorgebracht, voor, tijdens en na de koers is er een vriendschap ontstaan. Na een aantal jaar wat afgekoerst te hebben gingen we in het fietsen onze eigen weg, Angelique ging zich meer focussen op het tijdrijden, ik op het veldrijden. Maar de vriendschap bleef bestaan en is door de jaren heen steeds hechter geworden. Zodoende ken ik Angelique zonder hersenschade, en Angelique met hersenschade.