Verantwoorden

Psycholoog

Laat ik eerst eens beginnen met een hele korte samenvatting van eind 2023 tot begin 2025. Ik heb namelijk een zeer heftige periode achter de rug met een depressie zoals ik die nog niet eerder ervaren heb. Ik heb een verleden met somberheid, eetstoornis etc, maar dit was next level. Inhoudelijk wil ik er niet al te veel op ingaan, maar dat ik nu nog leef had ik mij in die periode niet voor kunnen stellen. Mede dankzij een hele goede psycholoog en hele lieve vrienden! ben ik er nog. Ik kijk zelfs vol vertrouwen uit naar de toekomst. Begin mei heb ik de laatste sessie met de psycholoog gehad en ze heeft mij losgelaten. Losgelaten in de grote wereld, want ik sta stevig genoeg om het leven weer te omarmen, om op te kunnen vangen als het een keertje minder goed gaat. 

Het maakt ook dat ik momenteel goed in mijn vel zit, zin heb om dingen te ondernemen en dat ook te delen. En laat het daar nu wringen. Want blijkbaar mag ik dat niet. Of laat ik het zo stellen, er wordt mij regelmatig het gevoel gegeven dat ik mij moet verantwoorden als ik iets leuks doe. 

Autootje gekocht

Omdat ik voor mijn werk steeds vaker op pad ben en niet alles kan fietsen (dat wordt fysiek een beetje te veel) heb ik een paar weken geleden een autootje gekocht. Een kleintje, een oudje, maar wel mijn eigen liefkozend genoemde "koekblikje". Tot mijn verbazing kreeg ik niet te horen "Goh wat leuk!", maar vooral oordelende reactie dat ik nu weer kon autorijden. 

Nee, ik kan dat eigenlijk nog steeds niet. Niet zonder de juiste voorbereidingen en niet zonder de juiste aanpassingen. Maar op de dagen/momenten dat het wel kan, is het wel heel fijn dat ik dan mijn eigen auto heb staan. 

Of dat ik er voor kies dat het precies lukt om veilig thuis te komen en dan niet afhankelijk ben van iemand die ik moet inschakelen om mij op te halen. Zelfstandigheid is namelijk best wel fijn en hoewel ik genoeg lieve mensen om mij heen heb om bij te springen, wil ik graag zelf doen wat ik zelf kan. Ook als dat betekent dat ik daarna een week moet bijkomen van die actie. 

Fietsen/sporten op locaties wat verder weg van Amersfoort

In de afgelopen weken ben ik op pad geweest voor sportwedstrijden en andere sportactiviteiten net wat verder weg van Amersfoort. Dat zijn activiteiten die slecht voor mij zijn. Niet voor mijn mentale toestand, ik word er namelijk heel blij van. Maar wel voor mijn hersenletsel klachten. Die nemen namelijk significant toe, beter nog exponentieel. Na elke activiteit lig ik er een paar dagen tot weken vanaf. Ken je mij niet, heb je dat misschien helemaal niet door. Mensen dichtbij kunnen het zien. 

Wat de klachten zijn: chronische hoofdpijn, nog slechter tegen geluid kunnen, hersenmist, chaotisch, kortaf, korter lontje en ga zo maar door. Het lukt mij niet meer om te koken, maaltijden worden überhaupt overgeslagen, mijn huis wordt een puinhoop en ook op werk krijg ik de dingen maar amper gedaan. 

Wat de mensen (willen) zien: mijn activiteiten op Strava en Instagram. Moet ik die dan niet meer delen? Of moet ik alle rust momenten, alle hersenmist, alle puinhopen er ook op zetten? 

Werk

Mijn werk is het afgelopen jaar inhoudelijk gewijzigd en ik durf wel te stellen dat ik voor mij nu een behoorlijke droombaan heb weten te creëren met dank aan CC33. Sinds mijn hersenletsel heb ik altijd willen werken. Zoals de meeste weten, kreeg ik alleen bij Eugen (en later Helco) de kans om te mogen werken. Inhoudelijk interesseerde het mij weinig wat ik deed als ik maar mocht werken. 

Alleen is inhoudelijk leuk werk natuurlijk wel heel fijn. Dus waar ik in mijn vrije tijd rustig begonnen ben met de diploma's te halen voor sportcoaching, is dit half 2024 een vaste afdeling binnen CC33 geworden. Eind 2024 is daar Bikefitting bijgekomen en nu doe ik nog maar heel sporadisch marketing activiteiten. 

Het werk is in de afgelopen tijd flink toegenomen en ook daar zijn er uitdagingen. Voor mij is routine en regelmaat heel belangrijk, maar met het geven van trainingen ben je ook afhankelijk van je klanten. 

Uiteindelijk liep ik ook hier vast. De werkuren namen misschien niet toe, maar de onregelmatigheid en verspreiding over de week wel. En dus zijn er ook op het werk gesprekken gevoerd hoe we dit nu het beste kunnen aanpakken. De komende 2 weken is nog een beetje onregelmatig, maar na mijn vakantie heb ik een vast nieuw rooster met vaste coaching en vaste bikefit momenten. Daarmee heb ik inhoudelijk nog steeds mijn droombaan, maar ook duurzaam vol te houden qua belasting. 

Afsluiting

Bovenstaand moest mij echt van het hart. Nu het zo op papier staat, merk ik ontspanning in mijn schouders. Zoals altijd helpt schrijven mij. 

Ik vind het niet erg als mensen vragen stellen, vooral doen als je het niet begrijpt. Maar misschien met minder oordeel? Iets meer een open vraag. 

Om je te helpen: "Wat leuk dat je een eigen autootje hebt. En gekke vraag misschien, maar lukt dat een beetje met je beperkingen?" "Hoe werkt dat nu, zo'n triathlon wedstrijd doorkomen?"

Wees mild in je oordeel, nog beter: veroordeel niet, beoordeel niet, maar stel open vragen. Omdat je nieuwsgierig bent, omdat je graag wilt weten hoe het zit. 

Want een ding weet ik zeker: als ik 40 uur zou kunnen werken, zou ik er minimaal 42 uur van maken. Ik wil oh zo graag! Maar er is een reden dat ik ben afgekeurd. En dat geen luiheid van mijn kant, geen onwil om niet te willen werken. Niets van dat alles. Maar ik laat ook niet alle slechte momenten zien. Die houd ik liever voor mezelf. Ik hoop echter dat ik de leuke dingen ook kan blijven delen.